Kiminsə yoxluğuna bəzən elə öyrəşərsən ki, bu yoxluq sıraviləşər, belə də olmalıdır kimi. Ən ağırı ilk illəri olar. Bəlkə də təsəlli verib özünü aldatmaq istəməzsən deyə, deyərsən, «olan oldu, bu da keçər». Öncə vətəninin torpağının 1 qarışının yoxluğu, sonra ana itkisi, sonra övladının getməsi. Var ola-ola yoxluğuna öyrəşməkdir bu. İnsan belədir, unutqan olmadığını deyib, unudar.Продолжить чтение «Özünə sevgi»
